این مردم مردم که می‌گن، کیان؟

علی کریمی می‌گوید برای مردمش توییت می‌زند. گشت ارشاد می‌گوید برای حفظ امنیت اخلاقی مردم به عده‌ای تذکر می‌دهد. معترضان می‌گویند برای آزادی مردم، قرآن و پرچم و آمبولانس و بانک و پلیس و... را آتش می‌زنند. یگان ویژه می‌گوید در خیابان معترضان را می‌زند چون مخل امنیت مردم شده‌اند. یکی از آشناها استوری می‌گذارد و می‌نویسد به خاطر مردم، بعد از براندازی به خواهر و مادر تمام پلیس‌ها و بسیجی‌ها و آخوندها و هرکس با ما نیست، تجاوز می‌کنم بعد خواهر و مادرشان را در میدان آزادی حراج می‌کنیم. پلیس می‌گوید به خاطر مردم معترضان را بازداشت می‌کند و دهانشان را صاف می‌کند. تجزیه‌طلبان کرد و ترک و عرب و بلوچ می‌گویند به خاطر مردم می‌خواهند ایران را تکه‌تکه کنند. حکومت می‌گوید مردم تا آخرین قطره خون پای نظام خود می‌مانند و برای اینکه با دشمن مخرج مشترک نداشته باشند اعتراض نمی‌کنند. بی‌بی‌سی و منوتو و ایران اینترنشنال با پول انگلیس و اسرائیل و آل‌سعود شبانه روز به خاطر مردم ایران، اعتراضات را پوشش می‌دهند. صداوسیما با دختر بدحجاب طرفدار نظام در راهپیمایی مصاحبه می‌گیرد و زیر آن می‌نویسد، مردم صف خود را از آشوب‌گران جدا کنند. حکومت می‌گوید دختران چادری که سلام فرمانده می‌خوانند، دختر تراز مردم جمهوری اسلامی هستند. معترض‌ها می‌گویند مردم واقعی ما همان دختری است که با تاپ رفته روی سکو و روسری‌اش را آتش زده یا مثلا همان خانمی است که در آلمان لخت شد و گفت ببینید. سلبریتی‌ها می‌گویند ما صدای مردمیم. مسئولان می‌گویند ما خادم مردمیم. رییس‌جمهور آمریکا بعد از دست دادن با خورزوخان می‌گوید ما حامی مردم ایرانیم. مریم رجوی می‌گوید من رییس‌جمهور منتخب مردم ایرانم. حامد بهداد می‌گوید ما سلبریتی‌ها خود خود مردم هستیم. عنابستانی می‌گوید ما نماینده مردمیم. اما هیچکس نمی‌گوید این «مردم» چه کسانی هستند؟
.
مردم از نظر من نه آنهایی هستند که کف خیابان سطل زباله آتش می‌زنند و لخت می‌شوند و نه مسئولانی هستند که دستور کتک می‌دهند. هردو جزو مردم هستند اما همه مردم نیستند. مردم از نظر من همان دختر و پسری هستند که صد متر آن‌طرف‌تر از اعتراضات داخل کافه نشسته بودند و قهوه می‌خوردند. مردم آن خانواده‌ای هستند که همزمان با آتش زدن پرچم و قرآن توسط معترضین در آن سوی خیابان در حال خرید شلوار لی برای فرزند خود بودند. مردم آن پیرمردی است که همزمان به آشوب‌ها و شلوغی‌ها در شهرها، بی‌خبر از همه جا میان مزرعه‌اش بیل می‌زند و زیر لب آوازی محلی زمزمه می‌کند. مردم آن مرد جوانی است که بالای سر مریضش نشسته و نگران است شلوغی خیابان‌ها مانع رسیدن به موقع آمبولانس به بیمارستان بشود. مردم آن کاسبانی هستند که مجبورند کسب و کار خود را زود تعطیل کنند و بروند خانه تا شیشه و اموال مغازه‌شان قربانی اعتراض و سرکوب اعتراض دیگران نشود. مردم آن مرزبانی که است در نقطه صفر مرزی، موبایلش حتا آنتن نمی‌ده به خانواده خود زنگ بزند چه برسد به اینکه توییت فلان سلبریتی را لایک کند. مردم آن میلیون‌ها آدمی هستند که موقع اعتراضات در خانه نشستند و با نگرانی به اخبار گوش می‌کنند. آن‌ها از آینده مبهم خود می‌ترسند. آنها نگران کشور خود هستند. آنها دوست ندارند با برادر، رفیق یا قوم و خویش خود بجنگند. مردم آن میلیون‌ها نفری هستند که نه در اعتراضات شرکت می‌کنند و نه در سرکوب آن. معترض‌ها در بهترین حالت ۵ درصد مردم هستند و مسئولان و هوادارن آنها هم در بهترین حالت ۵ درصد مردم را تشکیل می‌دهند. آن ۹۰ درصد باقی مانده خود خود مردم هستند. مردمی که شاید اعتراض داشته باشند و حتا مخالف حکومت باشند اما دوست ندارند آتش بزنند و بشکنند و فحش ناموس بدهند به هموطنان خود. مردمی که شاید طرفدار حکومت هستند اما از صمیم قلب ناراحت می‌شوند از برخورد باتوم به دختران هموطن خود. از طرفی آنها که مخالف اعتراض و آتش زدن هستند، این روزها سکوت کردند تا مبادا مخالفت آنها به معنی دفاع از مشکلات و ایرادات حکومت و مسئولان تلقی شود. پس همه مردم همین دور و بری‌های ما نیستند. مردم همه ما هستیم. از آخوند و نماینده مجلس گرفته تا سلبریتی و کارگر و دختر دهه هشتادی و طرفدار حکومت و مخالف حکومت. ما همه با هم قوم و خویشیم، همکلاسی بودیم، بچه‌محل بودیم و هستیم، همکاریم، هم‌وطنیم. همه‌مان وقتی خداداد عزیزی گل زد در کنار یکدیگر خوشحالی کردیم. وقتی جنگ شد، جنگیدیم. وقتی باختیم کنار هم اشک ریختم. بیایید با خودمان نجنگیم. بیایید به یکدیگر دندان نشان ندهیم. ما تا دیروز رفیق و هم‌سفره و همسایه هم بودیم. شما را به تکه‌تکه دماوند قسم، شما را به قطره قطره خلیج فارس قسم، شما را به وجب به وجب خاک‌مان ایران قسم. بیایید مردم باشیم.
خلاص